Bu dünyadaki en kötü şey birini karşılıksız sevmek olabilir mi diye düşünmeye başladım..Kendimi çaresiz,kapana kısılmış hissediyorum ve senden kaçamıyorum da..Seni her görüşümde içimde kıpırdanan hisler beni öylesine etki altına aldı ki buna,bu anlamsız kargaşaya son veremiyorum..Aynı ortamdayız,konuşuyoruz ama sen sanki başka yerlerdesin..Ben senin için erirken benim farkında bile değilsin ve en çok da canımı acıtan kızlarla çok samimi olman..Üstelik onların kim olduğunu,sevgilin olup olmadığını bile bilmiyorum. Ama içim gidiyor..
Aslında senin suçun yok biliyorum ama öfkeleniyorum sana,içimden haykırıyorum ''burdayım,yeter artık!'' diye ama seninle öyle bir muhabbetimiz bile yok..Bazen tam diyorum ki evet hadi olabilir ama o zaman da farketmeden söndürüyorsun umutlarımı..Ben hiç böyle değildim ki,çıkmaya sevmeye kafa tutardım..Ne oldu bana? Ne yaptın?
Senin adının geçtiği yerde benim için umutlar neden tükenmiyor,biliyorum imkansız olduğunu..Farklıyız ve ben uzaktan sana öyle tuhaf görünüyorumdur ki düşünmemişsindir bile beni..Seni sevebileceğimi,çok sevebileceğimi..
Ben seni çok seviyorum,deliler gibi..Bazen yatağımda düşünüyorum,nasıl oluyor diyorum kalbim nasıl böyle hızlı atabiliyor? Ölecek miyim diye korkuyorum..Bunlar cansız bir bedenin son çırpınışları olabilir mi acaba? Kalbimi yaktın..Kendimi tanıyamıyorum ve o kadar çaresizim ki karşında..Her şeyi daha beter ediyorum..Sen gözlerime bakmıyorsun bile ama ben seni o kadar seviyorum ki ölmek istiyorum. Gölgen gibi adım adım yaşamak değil ölmek..Sen benim içimdeki boşluksun..
Biliyorum aslaları imkansızları da söz geçiremiyorum kendime..Vazgeçiyorum sonra yaşadıklarım tanrının avucma çizdiği çizgiler ve biz insanlar kocaman bir kutuya kapatılmış kuklalarız..Aşkım,öfkem,sevgim hep bundan...Ölünce geçer belki,ne dersin?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder